FADE IN from BLACK (abruptly)
It´s not night yet, but it’s definitely not day anymore. The whole scene might be permeated with a faint yet detectable scent of wet paint. Outside: a light rain starts falling.
The voice-over:
imagine a series of abstract shapes. Picture each and every one of these shapes respectively containing a smaller and being contained by a larger one so that, when describing any of the aforementioned figures, you could already envisage the existence of both a predecessor and a successor. For instance…
Moving anti-clockwise (slowly):
a first man – maybe the protagonist of this story – starts talking about the making of a film around the idea of portraiture… a film where the main character – a second man, which happens to be the first man’s alter ego – ends up not appearing in front of the camera at all, obliging the first man to imagine how a portrait of an absent person might look like. To do so, the first man asks for the help of a third person, a photographer and an old-time friend of his. The solution is simple: to shoot the portrait of, let’s say, X and to do so through Y (with Y being absent), well, they would shoot through the eyes of Z who, by knowing X, could better picture the absent Y. Or more simply…
Reflective pause… then:
a group of men and women is invited to play “being actors” just by leaning against a wall of a gallery space during a performance. By doing so – as in: by “playing actors” – they play being the audience of that very same show. Finally…
Sparse signs of approval: someone is nodding, most stand still… a man yawns loudly:
finally two equal and equally independent alphabets. One, the first one, is the alphabet of the teller. It could be noisy and complicated. But it could also be extremely entertaining, or moving. The second is the alphabet of the wanderer. It’s silent and schematic, borderline childish, but it has the same drive as the instinct to cover up your face when fearing a hit. Now picture the two alphabets coexisting one in front of the other, as if mirrored. They both tell stories: a man or a honeybee or a chacma baboon or a spider-monkey or a woman or a group of people walking or running or leaning or sitting or standing still, as if dead, etcetera…
The voice-over stop speaking and silence fills the room. Someone is singing in the distance.
FADE to BLACK (slowly).
Keep the scene going with the screen totally black (close your eyes!) Then:
And one last time: CUT
Francesco Pedraglio is interested in storytelling as a tool to decode intimate encounters with both mundane and historically complex situations. He looks at how the process of narrating and staging – oneself, or a situation – influences the relationship between teller and listener, making visible the fantasies and fictions that constitute our reality.
The starting point of Pedraglio’s practice – being performance, sculpture, installation, prints, films – is writing. A curious detail, an overheard rumour, a banal incident, anything could spark some telling. And it’s in the movement from the written text to the live action, from the live action to a staged installation or a film that the exploration of language, fiction and reality-making occurs.
Francesco Pedraglio was born in Como (IT) in 1981. He lives and works in Mexico City.
————————–
NL
FADE IN vanuit ZWART (abrupt)
Het is nog geen nacht, maar zeker geen dag. Mogelijk is de hele scene doordrongen van een vage, maar waarneembare geur van natte verf. Buiten: het begint zacht te regenen.
De voice-over:
beeld jezelf een reeks abstracte vormen in. Stel je voor dat die op hun beurt allemaal een kleinere vorm bevatten en worden omvat door een grotere, zodat je al bij de beschrijving van elk van de figuren het bestaan van een voorganger of een opvolger voor je kan zien. Bijvoorbeeld…
Tegen de klok in bewegend (langzaam):
een eerste man – misschien de protagonist in dit verhaal – begint te praten over het maken van een film rond het idee van porttretteren… een film waarin de hoofdpersoon – een tweede man, die het alterego van de eerste man blijkt te zijn – uiteindelijk helemaal niet voor de camera verschijnt en de eerste man dwingt zich voor te stellen hoe een protret van een afwezige person er uit zou kunnen zien. Daarvoor schakelt de eerste man de hulp van een derde persoon in, een fotograaf die een oude vriend van hem is. De oplossing is eenvoudig: om het portret te schieten van, zeg, X en dat te doen via Y (terwijl Y afwezig is) zouden ze door de ogen van Z schieten, die, doordat hij X kent, een betere voorstelling van de afwezige Y kan maken. Of nog eenvoudiger…
Reflectieve pauze… dan:
een groep mannen en vrouwen is uitgenodigd om te spelen “dat ze acteurs zijn” door gewoon tegen een muur van de tentoonstellingsruimte te leunen tijdens een performance. Daardoor – als in: door “acteur te spelen” – spelen ze dat ze het publiek zijn van diezelfde tentoonstelling. Uiteindelijk…
Spaarzame tekens van goedkeuring: iemand knikt, de meesten staan stil… een man geeuwt luidruchtig:
uiteindelijk twee gelijkwaardige en gelijkwaardig onafhankelijke alfabetten. Een, het eerste, is het alfabet van de verteller. Misschien is het lawaaiig en gecompliceerd. Maar het zou ook extreem vermakelijk kunnen zijn, of ontroerend. Het tweede is het alfabet van de dwaler. Het is stil en schematisch, bijna kinderlijk, maar heeft dezelfde drijfveer als het instinct om je gezicht te beschermen als je een klap verwacht. Stel je nu voor hoe de twee alfabetten tegenover elkaar bestaan, alsof ze gespiegeld zijn. Ze vertellen allebei verhalen: een man of een honingbij of een beerbaviaan of een slingeraap of een vrouw of een groep mensen die lopen of rennen of leunen of stilstaan, alsof dood, et cetera…
De voice-over houdt op met spreken en stilte vult de ruimte. In de verte zingt iemand.
FADE naar ZWART (langzaam).
Laat de scene doorlopen met het scherm op zwart (ogen dicht!) Dan:
En een laatste keer: CUT
Francesco Pedraglio is geïnteresseerd in verhalen vertellen als middel om intieme ontmoetingen met zowel alledaagse als historisch complexe situaties te ontcijferen. Hij bekijkt hoe het proces van het vertellen en het ensceneren – van jezelf of een situatie – de relatie tussen verteller en toehoorder beïnvloedt en maakt de fantasieën en ficties die onze realiteit uitmaken zichtbaar.
Het startpunt van Pedraglios praktijk – performance, sculptuur, installaties, prints, films – is schrijven. Een eigenaardig detail, een opgevangen roddel, een banaal incident; alles kan tot een vertelling leiden. En het is in de beweging van de geschreven tekst naar de live actie, van de live actie naar een geënsceneerde installatie of een film waar het exploreren van het creëren van taal, fictie en realiteit plaatsvindt.
Francesco Pedraglio is in 1981 geboren in Como (IT). Hij woont en werkt in Mexico City.