With a background in film, Wouter Venema is interested in the meaning of recording and capturing people, objects, moments and time. His practice is neither an attempt to show a sequence of autonomous images, nor to produce a linear narrative. Also, he does not aim to depict a one-dimensional, individual perception regarding time and place in order to unequivocally depict it afterwards. Rather, Venema means to simultaneously bring together different perspectives and by doing so, he creates a sense which transcends the singularity. Before, he for instance sought for ways to record an object from different perspectives in one single moment, aiming to transcend both time and place. Hereby, the artist (literally) attempts to take in several viewpoints at the same time and thus resist a single-sided closed-narrative monolithic view.
Skin is an important starting point for his current exhibition at P/////AKT. Venema considers skin, clothing or membrane to be an intermediary between two worlds or perspectives. They carry or indicate identity; both protection and decoration: a convertible outer layer able to change shape, role, thus meaning. Furthermore, Venema relates skin to architectural façades, operating as a border between inside and outside – besides referring to iguanas and snakes whom shed their skin regularly, and therefore are able to show different versions of themselves throughout their lifetime. The artist relates this capacity to the possibility of changing role and identity. However, scars form the indelible traces of history: something indicating both absence and presence concurrently.
Inside the space, Venema (in collaboration with Studio Anne Dessing) came up with a division; thereby creating an inner and outer part, a front and a back allowing the displayed works to be viewed from two (equal) sides. This strict partitioning in one way refers to the way straight lines are used on maps to create borders and make separations. On the other hand it shows how an artificial division causes conceptual, psychological and physically directly sensible consequences. Divisions also play a part in the systems that create identity-related narratives. This concerns stories chosen and elaborated upon, but also descriptions that cause a specific distinction; creating a form of inclusion and exclusion. As a counterbalance, Venema uses the image of the cuckoo, which, besides the notion of taking possession of a home, also represents unlimited migration and exchange – birds simply do not care for manmade borders or identity politics and swarm across the globe without any restraint. In Façade, Wouter Venema connects all these elements – and more – reflecting on manmade borders, structures, perception and projection.
Text by Vincent van Velsen
—
NL
Vanuit zijn achtergrond in film onderzoekt Wouter Venema de betekenis van het vastleggen en afbakenen van mens, moment en tijd. In zijn praktijk probeert hij niet een aaneenschakeling van autonome beelden te tonen, noch een eenduidig narratief voort te brengen. Ook wil hij niet de eendimensionale, individuele perceptie van moment of plaats vastleggen en achteraf representeren. Venema beoogt juist verschillende perspectieven gelijktijdig samen te brengen en daarmee een individu overstijgend gevoel te creëren. Zo zocht hij eerder naar een manier om een object op hetzelfde moment vanuit verschillende standpunten vast te leggen en daarmee zowel tijd als plaats te overstijgen. Hij probeert (letterlijk) meerdere standpunten op hetzelfde moment in te nemen en zo tegenwicht te bieden aan een eenzijdige monolithische blik.
Voor zijn expositie bij P////AKT is huid een belangrijk uitgangspunt. Huid, kleding of membraan beschouwt Venema als bemiddelaar tussen twee werelden of perspectieven. Het zijn dragers en indicatoren van identiteit; zowel bescherming als decoratie die als inwisselbare buitenlaag ook van vorm en rol kan veranderen. Venema relateert huid onder meer aan de architectonische façade die als grens tussen binnen en buiten fungeert, alsmede aan iguanas en slangen die op meerdere momenten in hun leven vervellen, en zo door de tijd heen verschillende versies van zichzelf kunnen tonen. De kunstenaar relateert dit aan het mogelijk veranderen van rol en identiteit. Littekens vormen in dit geheel de onuitwisbare sporen van geschiedenis: de gelijktijdige aan- en afwezigheid.
In de ruimte bracht Venema (in samenwerking met Studio Anne Dessing) een scheiding aan waardoor een binnen- en buitenruimte is ontstaan, een voor- en achterkant die er ook voor zorgt dat de aanwezige werken van twee (gelijkwaardige) kanten kunnen worden bekeken. De strikte afbakening verwijst enerzijds naar de manier waarop landkaarten rechte lijnen bevatten en daarmee grenzen maken en scheidingen aangeven. Anderzijds toont het hoe een artificiële afbakening fysieke en directe consequenties heeft. Afbakening is tevens aanwezig als het gaat om de verhalen die een identiteit vormgeven. Het zijn de verhalen die worden gekozen en uitgewerkt, maar ook die voor een specifiek onderscheid zorgen; een vorm van in- en uitsluiting bewerkstelligen. Als tegenhanger verbeeldt Venema de koekoek, welke naast het idee van toe-eigening van een thuis, ook ongelimiteerde migratie en uitwisseling representeert – want vogels hebben geen boodschap aan door mens gemaakte grenzen of identiteitspolitiek, en zwermen onbegrensd uit over de gehele wereld. In Façade reflecteert Wouter Venema vanuit dit alles – en meer – op de maakbaarheid van menselijke begrenzing, constructies, perceptie en projectie.
Tekst door Vincent van Velsen
