Saskia Noor van Imhoff koppelt een veelomvattend perspectief aan een site-specific methode. Sinds haar eindexamenjaar (2008) heeft dit geresulteerd in de totstandkoming van een aantal archieven, of eerder een doorlopend archief dat per gelegenheid een andere vorm en samenstelling kent. Het principe van het archief is ontstaan uit de behoefte om recht te doen aan een niet-hiërarchische blik op de wereld en het gelijktijdig tonen van zaken die in de tijd of in hun aard geen ander verband kennen dan het verband dat op basis van herinnering, associatie en locatie gelegd kan worden.
Op de Rietveldacademie presenteerde ze een complexe installatie opgebouwd uit de grote hoeveelheid voorwerpen en materialen die ze tijdens haar werkproces had gemaakt, gebruikt en verzameld; schetsen, sculpturen, foto’s, videobeelden, gereedschap, tafels, kasten en stoelen, maar bijvoorbeeld ook het werk van medestudenten. “Een geheimzinnig en theatraal werk wat op een perfecte manier is geregisseerd. Op een paradoxale manier wordt de waarneming vertraagd en bemoeilijkt door verleidingstechnieken. Atelier, archief, plek, work in progress, een voorbeeldig tekst/boek , installatie, potentieel materiaal, voornemens en vermoedens zijn communicerende vaten in een ambitieus en innemend werk.”, oordeelde de jury van de Rietveldprijs. Het lijkt een paradoxaal principe. Een archief kent normaal gesproken een heldere opzet, geordend naar onderwerp, soort, datum, hoofdzaak en bijzaak. Een archief documenteert, structureert en conserveert. Bij Van Imhoff lijkt een dergelijke methodische structuur in de eerste instantie niet aanwezig. Ze presenteert de dingen in tijdelijk verband, horizontaal en zonder ogenschijnlijke ordening, voorkeur of verhaallijn. Waar een archief mogelijkheden en openingen biedt tot onderzoek en reconstructie, biedt van Imhoff’s werk openingen tot vrijere associaties en interpretaties. De enige kaders die worden opgelegd zijn de kaders van de plek: de fysieke aspecten en de context waarin het werk getoond wordt. Tijdens het fotofestival in Naarden maakte ze van de gelegenheid gebruik om het principe van het archief te combineren met een autonome ruimtelijke ingreep in de kelders van het complex. Ze was geïnteresseerd in het feit dat ze opereerde in de context van een fotografiefestival, en onderzocht met haar installatie de relatie tussen haar eerdere werk en, driedimensionaal toegepaste, fotografische principes als momentopname, herinnering, kadrering en belichting. Waar in Naarden nog sprake was van een combinatie van een fysieke ingreep en een min of meer beeldend archief (foto’s van de oorspronkelijke situatie, gevonden, nieuw en hergebruikt materiaal) wordt in P/////AKT het belichten en framen van een driedimensionale ruimte tot leidend principe. Het archief is alleen nog in elementaire vorm, als opstelling en rangschikking, aanwezig. Basale onderdelen als schragen, lichten en glasplaten worden uitvergroot en zelfstandig ingezet in een zorgvuldig gearrangeerde installatie, als beelddrager van de expositieruimte.
